არ მინდა ბავშვობა

მე მაშინ - before school (1990)

მე ახლა - Graduating from TSU (2009)

ამ პოსტის იდეა დღეს ავტობუსში (სხვაგან სად!) მომივიდა. ჩემ უკან ორი ბავშვი იჯდა - ორი გოგო, 7-8 წლისები იყვნენ, იმიტომ, რომ კბილები არ ჰქონდათ და ითვლიდნენ, ვის რამდენი ამოუვიდა :ლოლ: ბოლოს უკვე ჩხუბზე გადავიდნენ, რომელს უფრო სავსე ჰქონდა პირი კბილებით. რა თქმა უნდა, მთელი ავტობუსი აიკლეს, მშობლები ამშვიდებდნენ, მაგრამ არაფერი, ერთმანეთს დაუწყეს წყევლა :| სერიოზულად, გაოცებული მივბრუნდი და ვუყურებდი: "წადი და ხელები მოიჭერიო" ეუბნება ერთი ბავშვი მეორეს, "არა, შენ წადი ძაღლებთან, ხელებსაც მოგაჭრიან, ფეხებსაც, ცხვირსაც და კბილებსაცო". როგორც მივხვდი, ამ ბავშვს ჯერ ცოტა კბილი ჰქონდა ამოსული და ბრაზობდა.

უცებ წარმოვიდგინე, რომ ისევ პატარა ვარ და სკოლაში დავდივარ. NO!!!
ზუსტად პირველ კლასში, ერთი გრძელნაწნავიანი გოგოს გვერდით ვიჯექი და ვერ ვისვენებდი ხოლმე გაკვეთილზე, სანამ ბავშვები ასოებს მარცვლიდნენ, მე უკვე წერა-კითხვა ვიცოდი და მწყინდებოდა. ჰოდა, ადგა ეს გოგო და მასწავლებელს უთხრა, სოფი სხვაგან გადასვით, მას, მაწუხებსო! მერე დასვენებაზე ნაწნავებიც მოვქაჩე და ვატირე, მაგრამ ძალიან ცუდად ჩამრჩა გულში. ერთი თვეც არ იყო, რაც სკოლაში მივედი და უკვე პრობლემებს ვქმნიდი. მერე მთელი დაწყებითი კლასები და სადღაც მე-8 კლასამდე, სულ კონფლიქტები მქონდა - ხან კლასელებთან, ხან - მასწავლებლებთან.

დიდი ხნის მანძილზე, მიუხედავად ჩემი სოციალისტური შეხედულებებისა, ჯგუფური დავალებების შესრულება მეზიზღებოდა. საბედნიეროდ, უნივერსიტეტში ისეთი ადამიანები შემხვდნენ, რომლებთან მუშაობაც ერთი სიამოვნება იყო.

ცოტა სასაცილოა, ასეთ პოსტს რომ ბავშვის ბლოგზე ვწერ, მაგრამ David ისეთი ჭკვიანია, გამიგებს :)

არ მინდა ბავშვობა, ბედნიერი ვარ, ზუსტად ამ ასაკის რომ ვარ ახლა :)
ყველა ასაკს თავისი დრო აქვს, როგორც ყველაფერ სხვას - I love time, man! ;)

Hello, Greece!

წინა პოსტში დავწერე, რომ საბერძნეთში წასვლას ვაპირებდი და იმის შემდეგ, სამჯერ მივედი საელჩოში, დღეს გამიშვეს. :) ძალიან მაგარი იქნება საბერძნეთი, ვნახავ აკროპოლისს, კუნძულებს და ა.შ ასევე თურქეთს, იქ, როგორც ვიცი, ბევრი რამ არის სანახავი :) აუცილებლად დავწერ ბევრ პოსტს, დავდებ ბევრ სურათს და რასაც ვნახავ, ყველაფერს მოგიყვებით.
დღეს საბერძნეთის საელჩოში შესვლას ველოდებოდით და დაახლოებით, ერთი(ორი) საათის შემდეგ უკვე ძალიან დავიღალეთ; მე მაქვს ასეთი ჩვევა, რომ რაც არ უნდა დაღლილი ვიყო მაინც ვლაპარაკობ, უფრო მეტსაც კი ვიდრე ისე :) Sunny ძალიან დაიღალა და "მეჩხუბებოდა", ამდენს ნუ ლაპარაკობო :) მაგრამ ჩემი გაჩერება ასე ადვილი არ არის :) მერე გავჩერდი (წუთშესვენება ავიღე) დაახლოებით ხუთი წუთით და ისევ გავაგრძელე ;))))

მოკლედ საბერძნეთში მივდივარ :) მომავალ დაპოსტვამდე! ;)))

To Greece

ყველამ, ვინც ჩემს ბლოგზე შემოდიოდა, იცის, რომ დიდი ხანია აღარ დამიწერია. ეს იმის ბრალია, რომ ბლოგის პაროლი დამავიწყდა :) მაგრამ არაუშავს, ვეცდები, გამოვასწორო ეს შეცდომა და ბევრი პოსტი დავწერო :) დავიწყებ ჩემი პოსტის წერას.

წინა პოსტში გიყვებოდით თიანეთის პრობლემებზე, მაგრამ ამ პრობლემებიდან ზოგიერთი გამოსწორების გზაზეა. :) მაგალითად, გზებს აკეთებენ; მართალია, მთელი ზაფხული ერთ ქუჩას, მაგრამ მაინც. ასევე წყალსაც.
მოკლედ თიანეთის რევულუციის მომსწრე ვხდები. ახლა თბილისში ვარ, იმიტომ, რომ საბერძნეთში წასვლას ვაპირებ დასასვენებლად და ხვალ საელჩოში შევდივარ. ვნახოთ, რა იქნება :)
P.S. ამიერიდან ბევრ პოსტს დავწერ.

თიანეთი

თიანეთის შესახებ ბევრმა თქვენგანმა არაფერი იცის და მე მინდა ავღწერო თუ როგორია თიანეთი რომელიც ძალიან მიყვარს.
ქუჩები დანგრეულია, პარკი, სკვერი ან ასეთი რამ არ არსებობს, შენობები დანგრეულია, გაზი არ არის, წყალიც ხშირად არ არის, ასევე დენი.
ალბათ გაგიკვირდებათ რატომ მიყვარს თიანეთი? პასუხი: თქვენ რატომ გიყვართ საქართველო?

საკუთარი ხე

ამბობენ, რომ ყველა ადამიანს თავისი ხე აქვს და ეს ხე გამოხატავს მის ხასიათს. ჩემთვის საყვარელი ხე, რატომღაც, თუთის ხეა, ალბათ იმიტომ, რომ ის ძლიერიცაა და ნაყოფსაც იძლევა. ეს თუთის ხე ჩემს ეზოში დგას და რატომღაც არ იზრდება. ალბათ, ეს ხე იმ ადამიანს ჰგავს, რომელსაც შეუძლია განვითარება, მაგრამ რაღაცის ან ვიღაცის გამო ვერ ვითარდება. უნდა ვეცადოთ, რაც შეგვიძლია, განვვითარდეთ, რადგან ცხოვრებამ წინ შეიძლება ბევრი განსაცდელი დაგვახვედროს. ჩვენ უნდა ვეცადოთ, რომ არ შევჩერდეთ და ცხოვრობა ჩვეულ რიტმში გავაგრძელოთ.

და გადაეფარა დედამიწას თეთრი საბანი...

მოვიდა ზამთარი და თოვლმა დაფარა დედამიწა. თოვლს თან დაერთო შეუბრალებელი ყინვები, ქარები, ნამქერები. თითქოს ყველაფერი თეთრად დაიფარა. გაახვიეს დედამიწა თეთრ საბანში, თეთრი პლანეტისკენ მიჰყავთ. თავისი ხალხით, თავისი მთებით, თავისი დიდრონი ხეებით.... “დაიფარა დედამიწა თეთრი სამოსელით.” ეს სიტყვები ზოგისთვის სიხარულია, ზოგისთვის მწუხარება, ზოგისთვის ბედნიერება, ზოგისთვის უბედურება. საწყალი ხალხი გაყინული ხელებით, ფეხებით სახლებში ემალება ყინვას, მაგრამ, ესენი ვინ არიან? ნუთუ ბავშვებს არ ეშინიათ ყინვის,- არა, მათ ზამთარი ვერას დააკლებს. მხიარულად დახტიან თეთრ თოვლის საბანზე. დიდრონი ხეები მოხარა წელში ზამთარმა, მაგრამ ამ პატარა თითქოს სუსტ და დაუცველ ბავშვებს ვერას აკლებს და ყოველთვის ასე იქნება, სანამ ბავშვები იქნებიან ჩვენს პლანეტაზე.

უპატრონო

გიორგი და ნიკა ბავშვთა სახლში ცხოვრობდნენ. ნიკა მაღალი და გამხდარი, ხოლო გიორგი დაბალი და მსუქანი იყო. იქ ძალიან ცუდად ექცეოდნენ. თითქმის ყოველდღე სცემდნენ, წესიერად არ აჭმევდნენ, დაძონძილი ტანსაცმლით დაჰყავდათ. მათ ოთახში ძალიან ციოდა იმიტომ რომ ხანდახან შეშა არ ქონდათ. ერთ დღესაც ნიკამ გადაწყვიტა გაქცეულიყვნენ ბავშვთა სახლიდან და გიორგისაც გაანდო. ერთ ჩვეულებრივ დღეს როცა ნახევრად უშაქრო ჩაის და გამხმარ კარაქიან პურს ჭამდნენ, დაინახეს, რომ მათი მომვლელი, რომელიც ძალიან ბოროტი იყო, გარეთ გავიდა ეზოს კარების გასაღები კი ოთახში დარჩა. ნიკამ დრო იხელთა და გასაღები აიღო, გიორგის ანიშნა გამომყევიო მასაც ბევრი არ უფიქრია მაშინვე გაყვა. ეზოს კარებთან მივიდნენ, ნიკამ კარი გააღო და გარეთ გამოვიდნენ. გზაზე მთელი ძალით გარბოდნენ. როცა ბავშვთა სახლს კარგად მოშორდნენ გადაწყვიტეს თავშესაფარი მოეძებნათ. ბევრი იარეს, ბოლოს ერთ მიტოვებულ ჯიხურს მიადგნენ და შიგნით შევიდნენ. პატარა ღუმელი იდგა, იქვე შეშა და ასანთიც იდო. გადაწყვეტეს ღუმელი დაენთოთ. დაანთეს კიდეც. სანამ ღუმელში ცეცხლი დაენთებოდა პატარა ბიჭი შემოვიდა დახეული ტანსაცმელი ეცვა, მუხლთან გამოხეული შარვალი, დახეული ჟაკეტი და დაგლეჯილი ქუდი ეხურა. _ თქვენ ვინ ხართ? ჩემს სახლში რას აკეთებთ? _ გაბრაზებით იკითხა ბიჭმა. _მე გიორგი ვარ, ეს კი ნიკა. _ დაბნეულად უპასუხა გიორგიმ. _ ბავშვთა სახლიდან გამოვიქეცით და თავშესაფარი გვინდოდა, მაგრამ თუ შენი სახლია შეგვიძლია წავიდეთ _ აგრძელებდა გიორგი. _ მშობლები თუ გყავთ? _ შეეკითხა ბიჭი. _ არა, მოწყენით უპასუხეს ბიჭებმა. _ შეგიძლიათ აქ იყოთ, მე ირაკლი ვარ, ეს სახლი გუშინ ვიპოვე და გადმოვსახლდი, კარგი ბიჭები ჩანხართ ერთად ვიცხოვროთ. საჭმლის შოვნა ძალიან მიჭირს, ქურდობა არ მიყვარს მაგრამ მიწევს ხოლმე, ისე შიმშილით მოვკვდები, თქვენც უნდა დამეხმაროთ. _ ჩვენ არასოდეს არაფერი მოგვიპარავს. _ თქვა გიორგიმ. _არა უშავრს, ისწავლით _ ღიმილით თქვა ირაკლიმ. მეორე დღეს ბაზარში წავიდნენ საქურდნელად. გიორგის ვაშლი უნდა მოეპარა ამ დროს ერთმა ქალმა მოჰკიდა ხელი და უთხრა: _ რატომ ქურდობ პატარავ წამოდი ჩემთან წაგიყვან, მე შვილი არ მყავს და შენ იყავი ჩემი შვილი. გიორგის გაუხარდა და სიხარულით წაჰყვა. ოჯახში ძალიან კარგად ექცეოდნენ, არაფერს აკლებდნენ, მაგრამ მეგობრები მაინც მოენატრა განსაკუთრებით კი ნიკა, მასთან ერთად ხომ იმდენი რამ ჰქონდა გადატანილი. ერთ დღეს როცა ნიკა და ირაკლი მოწყენილები ისხდნენ დაინახეს გიორგი რომელიც მათკენ მორბოდა. ირაკლი და ნიკაც გაიქცნენ გიორგისკენ და ერთმანეთს ჩაეხუტა სამი მაწანწალა, რომლებიც არ იყვნენ მიჩვეული ოჯახს და იქ ვერ ჩერდებოდნენ.

მე მინდოდა ჩემი მოთხრობით ყველასთვის მიმეხვედრებინა, რომ ძალიან ბევრი ბავშვი მართლა ასეთ დღეშია და მათ დახმარება სჭირდებათ. რამდენად გამომივიდა ეს თქვენ გადაწყვიტეთ.

დათო მოსახლიშვილი

"კაცია-ადამიანი 2"

იმედია, არავინ მიწყენთ, ჩემო ბატონო, ილიას გენიალური მოთხრობის სათაური რომ გამოვიყენე, მაგრამ ჩემი მოთხრობა ილიას მოთხრობის ანტიორეულია. სრულიად განსხვავებული ტიპაჟის გმირებიანი. ამით მე ყველას მინდა დავუმტკიცო, რომ ქართველებსაც შეგვიძლია, არ ვიყოთ ლუარსაბები და ლუარსაბისნაირები. მოდი, თავი რომ არ მოგაწყინოთ, დავიწყოთ მოთხრობის მოყოლა.

თავი 1

ლილიპუტას სახლი
შორიდანვე ჩანდა სოფელ "გუბურაში" მაღალი და ლამაზი სახლი. ეზოში რომ შეხვიდოდით, თვალწინ, სწორედაც რომ, ედემის ბაღი გადაგეშლებოდათ - ირგვლივ ყვავილებში ჩაფლული დიდი გაზონები, ლამაზი ფერის საფეხურებით აწყობილი ბილიკი, სახლი თეთრი, ლამაზი, ნამდვილი სასახლე. ალბათ იკითხავთ, ვისია ეს სასახლე, მაგრამ ჯერ შიგნიდან დავათვალიეროთ. შეხვალ თუ არა, თვალში გეცემა ლამაზი აივანი, რომელიც მეორე სართულზეა. პირველ სართულზე ბევრი ყვავილი დგას, ლამაზი დივნები, ლამაზი სავარძლები, კედლებიც თეთრია. მოკლედ, იფიქრებთ, მთელმა ჯარმა დაალაგა ყველაფერიო. მეორე სართული კი უფრო ლამაზია – ბევრი ვარდი, ლამაზი სავარძლები, ფანჯრებიდან შესანიშნავი ხედი, კედლები კი, რა თქმა უნდა, თეთრი.

თავი 2

ლილიპუტას ცხოვრება
დარწმუნებული ვარ, ყველა ფიქრობთ, ამ სახლში ბევრი ხალხი ცხოვრობს, თანაც ძალიან ყურადღებიანი და კარგიო. ბევრის რა მოგახსენოთ, მაგრამ კარგი და ყურადღებიანი კი იყო ლილიპუტა. ლილიპუტა ერთი დაბალი და გამხდარი კაცი იყო, ძალიან უყვარდა ულვაშები და დიდი ულვაშები ჰქონდა, შავი თვალები, ცოტა განიერი ცხვირი, მოშავო კანი და დიდი წარბები. თმები კეფაზე სულ აღარ შერჩენოდა, მოკლედ, რომ შეგეხედა, ნამდვილი ქონდრისკაცი იყო. მართალია ასეთი მახინჯი იყო ლილიპუტა, მაგრამ გული ჰქონდა კეთილი. სიწყნარე უყვარდა ძალიან, ამხელა სახლში მარტო ცხოვრობდა, მაგრამ მაინც ვერ ძღებოდა სიწყნარით. სიწყნარეზე მეტად კი - სისუფთავე უყვარდა, სულ სახლს ალაგებდა. ბავშვები არ უყვარდა, რადგან ხედავდა, როგორ ურევდნენ სახლს. სულ მომავალზე ფიქრობდა, ხვალინდელი დღით ცხოვრობდა ლილიპუტა, მისთვის მომავალი იყო მთავარი, იქ ინახავდა ოცნებებს, რომლებიც ხშირად იმსხვრევა. სიკეთის გაკეთება არასოდეს დაჰზარებია, მათხოვარს არ გამოტოვებდა. ერთადერთი მეგობარი ჰყავდა, მისგან სრულიად განსხვავდებოდა. მაღალი და ტანადიც იყო, ცოლ-შვილიც ჰყავდა და მუსიკაც უყვარდა. ლილიპუტას მისი სილამაზის არ შურდა, აკი უკვე ვთქვით, კეთილი იყოო.

თავი 3

ლილიპუტას ცოლი მოჰყავს
ერთ ჩვეულებრივ დღეს, როცა ლილიპუტა თავის სახლში ტრიალებდა, მეგობრმა დაუბარა, წამომყევიო. ლილიპუტა და მისი მეგობარი იქვე ეზოში ჩამოსხდნენ და ლაპარაკი დაიწყეს. მეგობარმა უთხრა, კაცო, ასე მარტოხელა როდემდე უნდა იყო, ადე, გაიარე, გამოიარე, იქნება, ვინმე მოგეწონოს, იქნებ იმასაც მოეწონო და ოჯახი შექმნათ; ერთი კარგი გოგო მყავს შენთვის არჩეული, იქნება შენი ბედი იყოსო. ლილიპუტამ თავი ჩაღუნა, აბა, მე ცოლად ვინ გამომყვებაო, თანაც დალაგებული ცხოვრება უნდა ამირიოსო. კაცო, იქნებ, აგირიოს კი არა, უფრო დაგილაგოს, არ ეშვებოდა მეგობარი. ლილიპუტაც დათანხმდა. წავიდნენ, ნახეს გოგო. მეწისქვილის გოგო იყო, მაგრამ ძალიან ლამაზი, თეთრი, ლილიპუტაზე კარგად მაღალი, შავი გრძელი თმა, ცისფერი თვალები და ლამაზი ცხვირი ჰქონდა. ლილიპუტა გოგოს რომ შეხედავდა, ლამის იქვე მიწაში ჩამძვრალიყო, მაგრამ გოგოს არ ჰქონდა თავის თავზე დიდი წარმოდგენა და ლილიპუტას ერთი-ორი სიტყვის შემდეგ ცოლობაზე დათანხმდა. ლილიპუტა და მისი ცოლი თავიდანვე შეთანხმდნენ, რომ მათ სახლში ყოველთვის სიწყნარე და სისუფთავე იქნებოდა. პატარა ქორწილი გადაიხადეს, სულ ოცი კაცზე. ლილიპუტა ამ აყალმაყალმა გააცოფა, მაგრამ მაინც ქორწილი იყო და მოითმინა. როცა ქორწილი დამთავრდა და ყველაფერი ისევ დალაგდა, ლილიპუტა და მისი ცოლი მარტო დარჩნენ, ლაპარაკი დაიწყეს. ლილიპუტამ უთხრა, ჩემი სახლი თუ მოგწონს? ქალმა თავი ჩაღუნა და უპასუხა: ძალიანო. მე ამ სახლს სულ ვალაგებო, აღარ იცოდა, რაზე ელაპარაკა ლილიპუტას. მეც მოგეხმარები, თქვა გოგომ. მოკლედ, პირველი ღამე სახლის დალაგებაში გაატარეს ლილიპუტამ და მისმა ცოლმა. ერთ წელში შვილიც ეყოლათ. ბავშვი ლილიპუტასავით წყნარი იყო, არც ტიროდა ხოლმე. ცოლიც წყნარი იყო და მათ სახლში ყოველთვის სიწყნარე სუფევდა.

თავი 4

ოჯახი
დრო გადიოდა, ბავშვი წამოიზარდა, ცოტა ახმაურდა ოჯახი. ლილიპუტაც აღარ იყო ისეთი წყნარი, როგორც ადრე. ის კი არა, ხანდახან სტუმრების მიყვანაც დაიწყო. სახლზე ვერ ვიტყვით, ოდნავ მაინც აირიაო, ან ყვავილები ვეღარ ჰყვავიან ძველებურადო. პირიქით, წინანდელზე სუფთა იყო. ბავშვი ექვსი წლის რომ გახდა, პირველად წავიდა სკოლაში. ბიჭი კარგად სწავლობდა, თანაც კლასში ყველაზე მაღალი იყო. ბიჭს შავი თმა და წარბები ჰქონდა, ცისფერი თვალები, თეთრი კანი, თითქოს დედამისის ასლი გადმოიღესო. მამის მხოლოდ ცოტა განიერი ცხვირი ჰქონდა. ბედნიერი იყო ლილიპუტა, რომ დაუჯერა მეგობარს და მოიყვანა ცოლი. ლილიპუტას წყნარი ოჯახიდან ხშირად ჰარიჰარალოს ხმა გამოდიოდა.

დასასრული
მე ილია ჭავჭავაძეს ვერაფერში შევედრები, მაგრამ ერთს კი ვიტყვი, არეული სახლ-კარი არ ნიშნავს, რომ ქართველია. ყველა ქართველს შეგვიძლია, არ ვიყოთ ლუარსაბები, დარეჯნები და ვიყოთ ლილიპუტასნაირი სუფთები, წყნარები, მოქნილები; და კიდევ ერთი, ამ მოთხრობაში, ვწერ იმაზე, რომ ადამიანის გარეგნულად შეფასება არ შეიძლება, ლილიპუტას არ იყო თათქარიძესავით მაღალი, მაგრამ მასზე ათი თავით მაღლა იდგა. მე ლუარსაბს ერთი რჩევა მინდა მივცე: როგორც ილიამ თქვა, სამი ღვთაებრივი საუნჯე დაგვრჩა ქართველებს – ენა, მამული, სარწმუნოება. რომ შეგეკითხო, მეტყვი, მე მათი დაცვისთვის რა უნდა გავაკეთოო. გეტყვი, შენ რომ გგონია, სწავლა ქალის საქმეაო, ამით ენას ვნებ. მამულისთვის ჭამა – სიყვარული არ არის, სარწმუნოება კი, მხოლოდ ეკლესიაში არ გამოიხატება.

დათო მოსახლიშვილი

დეკემბერი, 2008