არ მინდა ბავშვობა

მე მაშინ - before school (1990)

მე ახლა - Graduating from TSU (2009)

ამ პოსტის იდეა დღეს ავტობუსში (სხვაგან სად!) მომივიდა. ჩემ უკან ორი ბავშვი იჯდა - ორი გოგო, 7-8 წლისები იყვნენ, იმიტომ, რომ კბილები არ ჰქონდათ და ითვლიდნენ, ვის რამდენი ამოუვიდა :ლოლ: ბოლოს უკვე ჩხუბზე გადავიდნენ, რომელს უფრო სავსე ჰქონდა პირი კბილებით. რა თქმა უნდა, მთელი ავტობუსი აიკლეს, მშობლები ამშვიდებდნენ, მაგრამ არაფერი, ერთმანეთს დაუწყეს წყევლა :| სერიოზულად, გაოცებული მივბრუნდი და ვუყურებდი: "წადი და ხელები მოიჭერიო" ეუბნება ერთი ბავშვი მეორეს, "არა, შენ წადი ძაღლებთან, ხელებსაც მოგაჭრიან, ფეხებსაც, ცხვირსაც და კბილებსაცო". როგორც მივხვდი, ამ ბავშვს ჯერ ცოტა კბილი ჰქონდა ამოსული და ბრაზობდა.

უცებ წარმოვიდგინე, რომ ისევ პატარა ვარ და სკოლაში დავდივარ. NO!!!
ზუსტად პირველ კლასში, ერთი გრძელნაწნავიანი გოგოს გვერდით ვიჯექი და ვერ ვისვენებდი ხოლმე გაკვეთილზე, სანამ ბავშვები ასოებს მარცვლიდნენ, მე უკვე წერა-კითხვა ვიცოდი და მწყინდებოდა. ჰოდა, ადგა ეს გოგო და მასწავლებელს უთხრა, სოფი სხვაგან გადასვით, მას, მაწუხებსო! მერე დასვენებაზე ნაწნავებიც მოვქაჩე და ვატირე, მაგრამ ძალიან ცუდად ჩამრჩა გულში. ერთი თვეც არ იყო, რაც სკოლაში მივედი და უკვე პრობლემებს ვქმნიდი. მერე მთელი დაწყებითი კლასები და სადღაც მე-8 კლასამდე, სულ კონფლიქტები მქონდა - ხან კლასელებთან, ხან - მასწავლებლებთან.

დიდი ხნის მანძილზე, მიუხედავად ჩემი სოციალისტური შეხედულებებისა, ჯგუფური დავალებების შესრულება მეზიზღებოდა. საბედნიეროდ, უნივერსიტეტში ისეთი ადამიანები შემხვდნენ, რომლებთან მუშაობაც ერთი სიამოვნება იყო.

ცოტა სასაცილოა, ასეთ პოსტს რომ ბავშვის ბლოგზე ვწერ, მაგრამ David ისეთი ჭკვიანია, გამიგებს :)

არ მინდა ბავშვობა, ბედნიერი ვარ, ზუსტად ამ ასაკის რომ ვარ ახლა :)
ყველა ასაკს თავისი დრო აქვს, როგორც ყველაფერ სხვას - I love time, man! ;)